Nils Petter Molvaer, Soheil Shayesteh, Paulina Porszke

Nils Petter Molvaer - Urodzony na wyspie Sula, za sprawą ojca już od najwcześniejszego dzieciństwa miał kontakt z muzyką jazzową. Jego entuzjazm do gry na instrumencie wzrastał na scenach lokalnych klubów, ale muzyk nie dał ograniczyć się lokalnemu horyzontowi. W poszukiwaniu nowych dźwięków, jako dziewiętnastolatek opuścił swoja małą ojczyznę. Najpierw by studiować, a z upływem czasu by stać się jednym z najbardziej wpływowych muzyków skandynawskiej sceny jazzowej. 

Ważnym okresem w karierze trębacza była gra w składzie kwintetu Masqualero. W pierwszej połowie lat 80 XX wieku, pod zapożyczoną z kompozycji Wayne’a Shortera nazwą spotkali się: Arild Andersen, Jon Christensen, Tore Brunborg, Jon Balke i rzecz jasna Nils Petter Molvaer. To jako członek tej grupy trębacz po raz pierwszy nagrywał album dla monachijskiej wytwórni ECM. Oznaczało to ni mniej, ni więcej tylko wypłynięcie na szerokie wody muzycznego świata. Molvear szybko zbudował reputację znakomitego sidemana – dysponującego doskonałym warsztatem, o plastycznej wyobraźni, ogromnym wyczuciu i wrażliwości. Muzyk współpracował z wieloma artystkami i artystami, nie tylko z rodzinnej Norwegii. W latach 80 i 90 XX wieku jego grę można było usłyszeć m.in. w zespołach Jona Ebersona, Marylin Mazur, Rity Marcotulli, Dennisa Gonzaleza i Larsa Danielssona. Różnorodność muzyki, którą grał u boku liderek i liderów dawać może niejakie wyobrażenie o jego wszechstronności. 

Prawdziwy przełom nadszedł nieco później. W 1997 roku Nils Petter Molvaer wydał pierwszy w pełni autorski album. Płytę zatytułowaną „Khmer”, jeśli idzie o rozwój kariery Molveara można potraktować jako synonim wyrażenia „punkt zwrotny”. Wśród recenzentów została ona okrzyknięta „najbardziej niezwykłym albumem w dziejach ECM”. 

W muzyce zawartej na tej płycie artysta zaproponował śmiałe połączenie jazzowej improwizacji z iście klubową produkcją, potężne motoryczne beaty i sampling zostały wymieszane z barwami, które trębacz wydobył ze swojego instrumentu. Tym samym Norweg udowodnił, że odnosząc się do aktualnych trendów i czerpiąc z muzycznej mody można stworzyć wizjonerskie dzieło, zarazem zakorzenione w konkretnej epoce, i jednocześnie znacząco ją wyprzedzające. Z drogi obranej na debiucie Nils Petter Molvaer nie zawrócił przez kolejne dziesięciolecia twórczej aktywności.

Z urzekająca zwinnością i niekłamaną brawurą łączył w kolejnych nagraniach nordycką precyzję i chłód z żarem muzyki etnicznej, śmiało przy tym penetrując coraz to nowe obszary elektroniki. Niejako przy okazji, wielokrotnie udowadniał, że połączenie żywego instrumentarium z pracą producencką daje właściwie niewyczerpane możliwości. Pozostając oryginalnym i rozpoznawalnym nigdy nie zarzucił poszukiwań, stając się ogromną inspiracją dla kolejnych pokoleń artystów. Wpływ jaki wywarł na kształt muzyki improwizowanej do dziś wybrzmiewa w nagraniach nawet najmłodszych jazzowych twórców. 

‍

Soheil Shayesteh to kompozytor audiowizualny, skrzypek oraz kamanczysta mieszkający w Amsterdamie. Jego zainteresowanie eksploracją brzmienia kamanczy w połączeniu z elektroniką na żywo doprowadziło go do opracowania unikalnych sposobów przetwarzania dźwięku, stworzonych specjalnie z myślą o tym instrumencie.

Tworzy złożone, wielowarstwowe pejzaże dźwiękowe o bogatej fakturze, których hipnotyzujące drony sprawiają wrażenie spowalniania czasu i przenoszą słuchacza w stan medytacyjny.

Soheil wypracował nowy język brzmieniowy dla kamanczy, rozszerzając jej możliwości dzięki elektronice na żywo oraz wizualizacjom reagującym na dźwięk. Wychodząc poza tradycyjną technikę gry, znacząco poszerza spektrum brzmieniowe instrumentu, tworząc gęste struktury dźwiękowe przetwarzane w czasie rzeczywistym dźwięku kamanczy.

Generuje dramatyczne pejzaże dźwiękowe, które kontrastuje z wyrazistymi beatami. Ceni sobie nieprzewidywalność występów na żywo i uwzględnia ją w każdym opracowanym przez siebie module przetwarzania dźwięku. Pozwala mu to na interakcję z elektroniką oraz wizualizacjami sterowanymi sygnałem kamanczy niezależnie od sztywnego przebiegu czasowego — w pełni reagując na zmiany w widmie dźwięku i stylu wykonawczym.

Jako kompozytor Soheil zdobył uznanie, m.in. otrzymując pierwszą nagrodę w konkursie im. Tera de Marez Oyens za kompozycję audiowizualną Zha na kamanczę, elektronikę na żywo i wizualizacje.

‍

Paulina Porszke - kompozytorka, orkiestratorka, aranżerka i dyrygentka. Absolwentka Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasie prof. dr hab. Leszka Kułakowskiego. Laureatka III miejsca na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztofa Komedy, wyróżniona również Nagrodą Publiczności. 

Jej twórczość cechuje swobodne operowanie różnorodnymi składami instrumentalnymi i łączenie idiomów jazzu, muzyki orkiestrowej, filmowej i klasycznej, z których buduje oryginalne, wielowarstwowe brzmienia. Pod koniec studiów powołała do życia autorski projekt Paulina Porszke Ensemble, którego owocem jest debiutancki album,„Addaptacja" będący konceptualną wypowiedzią balansującą między muzyką improwizowaną a klasyczną. 

Jako orkiestratorka i dyrygentka pracuje przy projektach festiwalowych i telewizyjnych, takich jak Sopot Top of the Top Festival czy Festiwal Muzyki Filmowej w Bydgoszczy (pod kierownictwem Krzysztofa Herdzina). Wspólnie z Nikolą Kołodziejczykiem objęła kierownictwo muzyczne koncertu Wspólne Kolędowanie dla stacji TVN oraz pracowała przy symfonicznym projekcie zespołu Kaliber 44. 

W 2025 roku reprezentowała środowisko jazzowe jako aranżerka i dyrygentka podczas pierwszej w historii Gali Jazzowej Festiwalu Fryderyk, występując u boku Ewy Bem. W tym samym roku objęła kierownictwo muzyczne międzynarodowego widowiska The Witcher In Concert, realizowanego przez CD Projekt RED i GEALive z okazji 10-lecia gry Wiedźmin 3: Dziki Gon. Jako dyrektor artystyczny poprowadziła również segment muzyczny widowiska emitowanego w stacji TVP wieńczącego polską prezydencję w Unii Europejskiej, prezentując utwory z gier Wiedźmin i Cyberpunk.

‍